پیانو یک ساز زهی با کیبورد با آرایش افقی (پیانو) یا عمودی (پیانو) از سیم ها است.
پیانو یکی از رایج ترین آلات موسیقی است که در آن صدا با استفاده از چکش و سیم با ضخامت های مختلف تولید می شود. اولی با فشار دادن کلیدها به دومی ضربه می زند، در نتیجه ساز صداهایی با ارتفاع و دامنه مشخص تولید می کند.
تولید صدا نه تنها شامل رشته‌های فولادی است که با مس یا نقره پوشانده شده‌اند، بلکه شامل یک قاب چدنی و یک تخته صوتی طنین‌دار است که امواج صوتی را تقویت کرده و مدت زمان آنها را افزایش می‌دهد. بنابراین، اگر یک کلید پیانو را فشار دهید، صدا تا 3 تا 4 ثانیه دوام می آورد و با کاهش ارتعاشات سیم به تدریج محو می شود.
تاریخچه پیانوفورته
روش پرکاشن استخراج موسیقی از تار را در اوایل قرن چهاردهم در فرانسه آغاز کرد. ما در مورد پیشینیان پیانوهای مدرن - هارپسیکوردها صحبت می کنیم. متعاقباً این فناوری در کلاویکوردها اعمال شد، اما این ابزار را از اشکال اصلی آن - صدایی که به سرعت محو می شود - نجات نداد. کمتر از یک ثانیه با همان حجم به طول انجامید که امکان اجرای ترکیب بندی های پویا را از بین می برد.
دلیل آن فقدان رزونانس بود، اما این تنها در قرن هفدهم شناخته شد - پس از کشف مربوطه توسط گالیله گالیله. در این میان، استادان موسیقی به طور شهودی عمل کردند و به بهبود نسخه‌های کلاسیک هارپسیکورد و کلاویکورد ادامه دادند.
در آغاز قرن هجدهم، زمانی که استاد ایتالیایی بارتولومئو کریستوفوری در سال 1907 نوع جدیدی از سازهای چکشی زهی - gravicembalo col piano e forte را ارائه کرد که بعدها "پیانو" نامیده شد، آزمایش‌ها با موفقیت بی‌سابقه‌ای همراه بود.
در آنها چکش ها در زیر سیم ها قرار می گرفتند و مدت زمان و پویایی صدا توسط یک تشدید کننده ارائه می شد. در 1716-1721، طراحی این ساز توسط صنعتگران فرانسوی و آلمانی، به ویژه توسط ژان ماریوس و گوتلیب شروتر بهبود یافت. و کمی بعد، سباستین ارارد مکانیک تمرین دوگانه ای را پیشنهاد کرد که به شما امکان می دهد با فشار دادن سریع یک کلید، صدایی طولانی (به آرامی محو می شود) استخراج کنید.
اگر در مورد اولین پیانو در نمای مدرن آن صحبت کنیم، در سال 1800 توسط استاد آمریکایی جان آیزاک هاوکینز اختراع شد. در این ساز سیم ها برای اولین بار عمود بر زمین بودند که به همین دلیل فشرده تر و راحت تر شد.
ماتیاس مولر اتریشی که طرحی مشابه در سال 1801 ارائه کرد نیز در توسعه مشابهی شرکت داشت. در همان دوره، پیانو که قبلا فقط با کلیدها کنترل می‌شد، دو پدال پا دریافت کرد که به شما امکان می‌دهد تایم، مدت زمان و دینامیک صدا را تنظیم کنید.
محبوبیت پیانو از قرن نوزدهم به سرعت رشد کرد: این پیانو به یکی از اصلی ترین آلات موسیقی، ابتدا در اروپا و ایالات متحده آمریکا و سپس در کشورهای دیگر تبدیل شد. در سال 1818، تولید آن در امپراتوری روسیه افتتاح شد: توسط استادان Tischner و Virta، و در 1828 - در اتریش: توسط استاد Ignaz Bösendorfer. برند پیانوی Bösendorfer با همین نام هنوز هم وجود دارد و قدیمی‌ترین برند موجود در جهان است.
به همان اندازه سهم قابل توجهی در تولید سازهای چکش کیبورد توسط Steinway & Sons از ایالات متحده داشت که محصولاتش در اواسط قرن نوزدهم از نظر کیفیت بی نظیر بودند.
پیانو و برق
الکتريکي شدن کامل آغاز و ميانه قرن بيستم نمي توانست بر حوزه موسيقي تاثير بگذارد و در دهه 20 قرن گذشته، اولين مدل هاي پيانو الکتريکي ظاهر شدند.
در آنها استخراج صدا به صورت مکانیکی - با کمک چکش و سیم و تبدیل صدا - به صورت الکتریکی: با کمک یک پیکاپ صورت می گرفت. یکی از اولین مدل های چنین پیانوهایی Vivi-Tone Clavier توسط مهندس آمریکایی لوید لور بود که در سال 1929 ارائه شد.
مزایای اصلی ابزارهای الکترومکانیکی در مقایسه با ابزارهای مکانیکی فشرده بودن و کم هزینه بودن آنها بود. آنها برای تور و اجراهای خارج از منزل بسیار مناسب تر بودند و تا پایان دهه 70 قرن بیستم به سرعت محبوبیت جهانی پیدا کردند.
در دهه 80، دستگاه های پیشرفته تر و فشرده تر به طور فعال جایگزین آنها شدند - پیانوهای الکترونیکی که بدون استفاده از قطعات مکانیکی صدا تولید می کردند. در واقع، آنها فقط صداهای سیم را تقلید می کردند، اما این کار را به قدری یکسان انجام می دادند که در اواسط دهه 90، پیانوهای بزرگ و پیانوهای بزرگ تقریباً به طور کامل از صحنه موسیقی حذف شدند.
امروزه، پیانوهای الکترونیکی معمولاً به عنوان "سینتی سایزر" شناخته می شوند و می توانند صداهای بسیار متنوعی از سازهای زهی کلاسیک گرفته تا صدای مردم، پرندگان و حیوانات تولید کنند. مفهوم مدرن "نوازنده کیبورد" در درجه اول با یک سینت سایزر مرتبط است و تنها پس از آن با پیانوها و پیانوهای مکانیکی که مدتهاست دیگر پدیده ای انبوه نیستند.
